Geen biopt, wel een operatie en een maar.

Ik moest terugkomen bij de chirurg. Niet wetende of de biopt meteen gemaakt werd liep ik samen met mijn partner het ziekenhuis in. Mijn chirurg is een chirurg in opleiding en wilde bij het gesprek zijn superieur hebben. Ook zij wilde kennismaken, vragenstellen, informatie geven en even voelen. Zoals je kon lezen in mijn vorige blog zat er een ondefinieerbaar gezwel diep in mijn bovenbeen. Maar na grondiger overleg en het zien van de MRI scans kwam er geen biopt.

*Een biopt is een stukje weefsel dat weggenomen is uit het gezwel voor onderzoek..

Geen biopt

Het gezwel zag er egaal van kleur uit. Niks wees erop dat het kwaadaardig was. Maar de kans bestaat altijd. Een biopt wilde ze liever niet. De kans dat daarmee de schade groter zou worden was aanwezig. En eerlijk gezegd wisten ze nog steeds niet wat het was. Onnodig risico lopen wilden zij niet en ik vond het eigenlijk wel fijn. Er hoefde niet twee keer in mijn been gesneden te worden met twee keer hersteltijd. Nu kon ik nog sporten en blijven doen wat ik deed..

Wel een operatie en een maar

Geen biopt was ook het enige positieve aan dit gesprek. En dat de chirurgen erg aardig waren en vertrouwen gaven. Het gezwel zou als iets kwaadaardigs verwijderd worden, zodat een eventuele tweede operatie niet nodig was. Dit hield in dat het zo ruim mogelijk eruit gehaald werd. Maar…en daar is die maar. Er was niet veel ruimte. Het gezwel zat dicht tegen de slagaders en de grote bloedvaten aan. Uit voorzorg gingen ze dan ook de operatie met zijn tweeën uitvoeren..

Met de nietszeggende wetenschap naar huis

Aan het einde van het gesprek liepen we enigszins vertwijfeld terug naar de auto. Samen liepen we even het rijtje door van wat we wisten:
– het gezwel oogde niet kwaadaardig,
– het gezwel zat op een locatie dichtbij de slagaders,
– de operatie zou een serieuze operatie zijn,
– ik zou een flink litteken overhouden,
– we moesten uitgaan van een langdurig herstel,
– na de operatie zouden we pas horen hoe en wat,
Kortom: we wisten veel en toch eigenlijk ook niks..

Wat dit alles met mij deed

Het niet-weten vind ik heel lastig. Dat heb ik wel over mezelf geleerd in deze periode. Soms ging het gepaard met ongerustheid, verdriet en vooral een gevoel van machteloosheid. De corona maakte alles nog onzekerder. Ik deelde dit alles niet, want wat moest ik zeggen? Anderen ongerust maken wilde ik niet en ook niet continu de vraag krijgen: Weet je al wanneer je geopereerd wordt? Ik legde het naast mij neer en bleef genieten van de dingen die ik deed..

De dag tot de operatie

Hoe langer de tijd vorderde, hoe onrustiger ik werd. In november had ik het gesprek gehad met de chirurgen en we zaten inmiddels al in januari. Ik kon helemaal niks plannen, wist totaal niet waar ik aan toe was en ook na de operatie wist ik niet wat mij te wachten stond. Onzekerheden waar ik totaal niet lekker op ga. Tot de datum bekend werd: 9 februari. Dat weekend sneeuwde het. Ik liep mijn voorlopig laatste rondje hard en genoot van de sneeuw..

De dag van de operatie

Het was dinsdag 9 februari. Om 7:15 uur mocht ik mij melden in het ziekenhuis. En om 7:30 uur werd ik in mijn bed naar de holding gereden. Een ruimte waar iedereen klaargemaakt wordt voor de operatie. Ik had het geluk dat mijn vriendin die dag moest werken en mij ‘tegenkwam’ op de holding. Even wat afleiding. Om 8:40 uur ging ik naar de OK. En om 16:00 uur was ik weer thuis met mijn been verpakt in drukverband, zoals op de foto.

Wil jij weten wat er in de tussentijd gebeurde en hoe het de dagen na de operatie ging? Dat vertel ik je in de volgende blog..

Een S-Toure (stoere) groet,