Wat hebben de chirurgen aangetroffen tijdens de operatie?

Wat hebben de chirurgen aangetroffen tijdens de operatie? Het was een van mijn eerste vragen toen ik weer op zaal lag. Ik wist nog niet heel veel. Het enige wat ik wist was dat ik om 8:40 uur de narcose kreeg. Dat het 10:00 uur was toen ik een verpleegkundige mijn naam hoorde zeggen en de klok tegenover mij zag. Mijn vriend was inmiddels gebeld en ik wist dat de operatie geslaagd was. Meer wist ik nog niet, maar tegen het middaguur zou ik wel weer thuis zijn.

Nog niet helemaal uit de narcose

De verpleegkundige die mij wakker maakte was een aardige man. Hij gaf mij wat water, vertelde dat alles goed was en ik zo naar zaal mocht. Maar deed hij nu mijn ziekenhuisshirt bij mij aan? Wat hadden ze wel niet allemaal met mij gedaan tijdens die narcose? Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Waarschijnlijk deed hij alleen het shirt goed. Maar het was een aardige man en ik was nog niet helemaal bij van die narcose. Dus…wat maakt het uit.

Prachtig weer en ik lig te niksen

Eenmaal op zaal mocht ik mijn partner bellen als ik dat wilde. ‘Nou nee, doe jij dat maar’, was mijn reactie. Ik herkende mij daar niet helemaal in, maar ik moest even opnieuw settelen. De tijd tikte langzaam voort. Ik wilde naar buiten, want het oogde zo wintersportachtig: blauwe lucht, zon en sneeuw buiten. En in plaats daarvan lag ik daar te niksen. Ook had ik mijn vriendinnetje, die ik elke dinsdagochtend spreek, nog niet gesproken.

De reden van het niksen

Maar om haar nu vanuit het ziekenhuis te bellen, leek me geen goed plan. Tegen een uur of een at ik een beschuitje. En toen wist ik het. Ik wist waarom ik daar nog steeds lag te niksen. Waarom ik nog steeds niet richting huis was. De narcose/verdoving en de verdoving die ze extra in mijn wond hadden achtergelaten begon uit te werken. En ik was zo eigenwijs geweest om meteen bij binnenkomst aan te geven dat ik zo min mogelijk pijnstillers wilde.

Zo min mogelijk pijnstillers

Ik heb het prikkelbare darmsyndroom. Een ongemakkelijke, chronische aandoening die ervoor zorgt dat mijn darmen niet optimaal werken. Het idee aan een lading pijnstillers die mijn hele darm van slag zouden maken, baarde mij meer zorgen dan de hele operatie op zich. Ik wilde geen energie verspillen aan niet goed werkende darmen, terwijl ik een been had dat moest herstellen. Maar hier kwam ik in het ziekenhuis al van terug.

Een flinke mandarijn

Ik ging het niet redden op alleen paracetamol. En dat bevestigde mijn chirurg ook. Hij had foto’s gemaakt van wat ze aangetroffen hadden tijdens de operatie. Ik had namelijk gevraagd of ik het gezwel mocht zien. Zij omschreven het als een flinke mandarijn, maar ik eet voorlopig geen rollade meer. Een tumor van 5 cm groot zat niet tussen mijn spieren, maar IN een van de hamstring spieren. In de middelste nog wel. Een flinke operatie met een flink herstel. Én meer pijnstillers.

Een bed vol met bloed

Ik mocht lekker naar huis. Over twee weken terugkomen voor de uitslag en de controle. Met moeite kwam ik mijn bed uit, want ik moest eerst zelf naar het toilet. Mijn bed zat onder het bloed en ik voelde mij enorm bezwaard. Maar ik hoefde mij geen zorgen te maken. De wond zat zo hoog dat ze niet alles konden verbinden, dus dit kleine beetje lekkage was niet erg. De wond was dicht, het drukverband zat goed en er kon niks gebeuren.

Ik kon letterlijk helemaal niks meer

Voor de toiletdeur vroeg ik de verpleegkundige of ze tips had om naar het toilet te kunnen. Die had zij niet. Ik kon niet zitten, want de wond zat precies op die plek waar de toiletbril op rust. Maar het viel mij reuze mee. Het aankleden was veel meer een probleem. En het in de auto komen ook. Ik moest nu onder ogen zien dat ik helemaal niks meer zelf kon, dat zitten geen optie was en dat er niks anders overbleef dan liggen.

Zaterdag rende ik nog 10,5 km door het bos, dinsdags kon ik letterlijk helemaal niks meer. En dat bleek niet voor even….

Een S-Toure (stoere) groet,