Waarom kon ik helemaal niks meer?
Niks kon ik meer zelf. Als je mijn blog Wat hebben de chirurgen aangetroffen tijdens de operatie? hebt gelezen, dan weet je dat ik niks meer kon na de operatie. En dan bedoel ik met niks ook echt niks. Behalve liggen. Oké, dat kon ik dan wel. Nu kan ik dat zien als iets positiefs, maar op het moment zelf echt niet. En waarom ik niks meer kon? Nou, dat antwoord is simpel: omdat alles in je lichaam met elkaar in verbinding staat. En dat heb ik geweten!.
Mijn verwachtingen
Ik had verwacht dat ik op de bank kon liggen en zitten. Met mijn been op de bank en een kussen onder mijn been. Dat ik na twee weken zelf van de bank kon opstaan en weer kon zitten. Mijn rechterbeen was sterk genoeg en ook mijn buikspieren waren getraind. Dus daar zag ik geen problemen in. Dan kon ik na die twee weken wel weer wat werken, tv kijken, lezen. Ik zag mezelf al enigszins relaxt zitten..
De realiteit
Leuk bedacht, alleen die uitvoering bleek niet zo te werken. Ik had nooit aan mijn lies gedacht. En dat die verbonden stond met mijn hamstring. Mijn rug 90 graden ten opzichte van mijn benen…ging dus niet. Liggen was het enige dat pijnvrij was. Opstaan door mijn buikspieren aan te spannen? Dat kon ik wel, maar de pijn was ondraaglijk. Ook dat ging dus niet op. En daardoor kon ik dus helemaal niks meer zelf..
Hoe het dan wel ging
Gelukkig had ik een strandbedje met verstelbare rugleuning. P. had er een bedje van gemaakt met nog een extra matras. Met de rugleuning in standje een, het laagste standje, en met kussens in mijn rug kon ik iets rechterop liggen of helemaal plat. En zo kwam het dat P. mij de hele dag door het bedje op en af hielp als ik naar het toilet moest. ’s Avonds strompelde ik de trap op naar boven en sliep ik in ons normale bed..
Verhoging pijnbestrijding
Na twee dagen ging het drukverband eraf. Daaronder verscheen een flinke plakkaat met een soort tape dat de wond afdekte. Niks te zien dus. Maar er zat wel minder bescherming op de wond en dat voelde ik goed. Diezelfde week belde ik met het ziekenhuis om mijn pijnbestrijding te verhogen. Terwijl ik ondertussen probeerde te accepteren dat ik niks meer zelf kon. Dat ik bij alles wat ik wilde hulp nodig had. En was ik op zoek naar handigheidjes..
De handigheidjes
Liggend drinken gaat niet zonder knoeien. Lang genoeg rechtop zitten om te drinken, deed teveel pijn. Dus werd het drinken met behulp van rietjes. Van vrienden kreeg ik vaak de vraag of ik wel op mijn zij kon liggen. In ons bed wel. We hebben een stalen hoofdframe. Hieraan kon ik mezelf op mijn rechterzij trekken en als ik terug op mijn rug wilde, zette ik even met mijn handen af. Voorwaarde was wel dat ik mijn rechterbeen gebruikte als spalk..
Alle schaamte voorbij
Maar na het toilet gaan bleef een uitdaging. Ik hoorde weleens van familie, vrienden die in het ziekenhuis hadden gelegen dat je op een punt komt dat de schaamte voorbij is. Zo was het thuis ook. Hoe vaak ik wel niet naast de toiletpot heb geplast en P. het moest schoonmaken. Hoe vaak P. wel niet op zijn knieën heeft gezeten om mijn sokken aan te trekken. Ik kon echt niks meer zelf. En dat was een flinke overgang waar ik niet op voorbereid was.
Volgende keer vertel ik je over een ander handigheidje waar ik nooit meer zonder wil. En de uitslag van die mandarijn-grote-tumor..
Een S-Toure (stoere) groet,
