Van Keukenhof naar Zwarte Cross

Deze week gaan we met de kinderen van mijn vriendin op pad. Elk jaar krijgen ze voor hun verjaardag een uitje cadeau. Inmiddels hebben ze nog een paar uitjes tegoed, waardoor zij het uitje van deze week twee keer als verrassing krijgen: 1x toen ze het kregen en nu we het gaan doen. Want ze weten nog niet wat we nu precies gaan doen. Iets wat ik wel vaker doe: mensen meenemen voor een dagje uit, zonder te vertellen wat we gaan doen.

Elke week een ansichtkaart

Zo heb ik ooit mijn oma en haar zus weken van tevoren voorzien van ansichtkaarten, gewoon ouderwets per post, met instructies. Op de desbetreffende dag werden ze opgehaald om er uiteindelijk achter te komen dat ze met elkaar een High Tea hadden. En ook dit jaar stond mijn oma, nu samen met mijn opa, een verrassingsuitje te wachten. Inmiddels zijn ze beiden 86 jaar en lopen ze iets minder snel, maar dit uitje kon nog prima.

Meer kunnen dan bedacht

Alhoewel mijn oma daar voorafgaand anders over dacht. Er werden allemaal beren op de weg gezien: ik houd het niet meer een hele dag vol, ik kan niet zo ver lopen, wat als…. Maar weet je wat zo grappig is aan zo’n verrassingsdagje uit? Oma kan veel meer dan ze denkt, elke keer weer. Zo kwam het dat ik haar van tevoren zei dat ze dit prima kon, dat het allemaal in haar tempo ging en dat we genoeg rustmomenten zouden hebben.

Ons eerste bezoek beleefden we samen

Maar het allerbelangrijkste was nog wel dat het iets was wat zíj heel graag ooit nog een keer wilde doen. Ik heb haar ooit horen zeggen dat ze graag een keer naar de Keukenhof wilde. En zo kwam het dat we met elkaar ons eerste bezoek aan De Keukenhof beleefden. Mijn opa en oma gaan nog veel op pad, maar de Keukenhof hadden ze waarschijnlijk niet samengedaan. Niet omdat ze dat niet meer kunnen, maar vanwege al die beren.

Dat geschikte moment komt nooit

Ik heb haar de hele middag horen zeggen hoe mooi ze het vond. Ik was blij dat we dit met hen konden doen, dat ze ervan genoten en daar genoten ook wij weer van. Maar ik vroeg me ook af waarom we eigenlijk vaak dingen uitstellen, terwijl we het wel graag willen doen. Waarom wachten tot dat ene geschikte moment komt om het te doen, terwijl we weten dat dat geschikte moment nooit komt. Niet als je het niet zelf creëert.

Wat een ervaring!

Dus toen een vriendin van mij vroeg of we meegingen naar de Zwarte Cross, hoefde ik niet lang na te denken. Volmondig zei ik ‘ja’, want de Zwarte Cross stond al jaren op mijn lijstje om ooit eens te bezoeken. Dat ‘ooit’ zou er natuurlijk niet komen, want er is altijd nog zoveel te doen. Of…
Dat ooit was er dus wel en wel dit jaar. Het was een dag om nooit meer te vergeten! Wat een ervaring.

Van Keukenhof naar dé Zwarte Cross

Van Keukenhof naar dé Zwarte Cross, twee totaal verschillende dingen. Beiden met een overeenkomst: iets wat op het lijstje stond om ooit te gaan doen. Het deed mij beseffen dat dat lijstje met ‘ooit activiteiten’ helemaal niet een ‘ooit activiteitenlijstje’ hoeft te zijn. Dat het simpelweg een kwestie is van er tijd voor maken. Zolang het financieel en qua gezondheid kan, waarom dan wachten in plaats van doen?

Meer doen in plaats van wachten

Wij, de S-Toure vent en ik, hebben ons voorgenomen om meer te doen in plaats van te wachten. Meer belevingen en herinneringen maken, in plaats van te wachten op dat ‘ooit’. Deze week gaan we weer zo’n mooie herinnering maken met de twee kinderen van mijn vriendin. Geen ansichtkaarten met instructies, maar een appje. Een ding weten we zeker: het wordt een dag om niet meer te vergeten.

Stel jij dingen uit tot ‘ooit’? Of doe je dat wat je graag wilt doen?

Een S-Toure (stoere) groet,