10 Dingen die ik leerde van mijn operatie. Deel 2.

Het is 11 februari 2022 als deze blog online komt. Inmiddels is het een jaar en twee dagen geleden dat ik geopereerd werd aan mijn hamstring in mijn linker bovenbeen. De voorspelling was dat ik tussen de vier en zes maanden volledig hersteld zou zijn. Inmiddels is bekend dat ik niet volledig zal herstellen, ondanks dat heeft de operatie mij ook veel geleerd. Dit is deel 2 van de 10 dingen die ik leerde van mijn operatie. Deel 1 gemist? Geen paniek die kan je hier teruglezen. Wat ik onder andere leerde van mijn operatie:

.
6. Vragen om hulp is niet verkeerd.

Dat ik na de operatie afhankelijk zou zijn van de stoere vent was geen verrassing. Dat ik zo lang na de operatie nog steeds zijn hulp nodig heb, dat is pijnlijk. Niet zozeer voor hem, maar wel voor mijn ego. Ik was iemand die liever geen hulp vraagt en zoveel mogelijk zelf vraagt. Dat was nu echt niet mogelijk. Ik moest bij alles hulp hebben en tja…dat moest ik ook echt vragen. Een ander kan niet zien wanneer je naar het toilet moet of zin hebt in een boterham. Dus toen ik weer wat zelf kon was ik meteen opgelucht en enthousiast.

Dat heeft voor best wat (letterlijk) pijnlijke momenten gezorgd. Met daarna weer spijt dat ik dat mezelf had aangedaan. Als een ander om hulp vraagt vind ik dat de normaalste zaak. Inmiddels heb ik geleerd dat ik zelf ook wel om hulp mag vragen en dat daar helemaal niks mis mee is.

.
7. De schaamte voorbij.

Een operatie met gevolg dat je niks meer kan vraagt veel van jezelf, je partner en je relatie. Wat ik nog enigszins als privé beschouwde was ik in een keer kwijt. En wat de stoere vent nog als enigszins niet-willen-weten beschouwde, dat wist hij ineens wel. Waar ik de eerste keren nog met het schaamrood op mijn kaken excuses maakte voor het naast het toilet plassen, terwijl de stoere vent op zijn knieën alles weer schoonmaakte. Zei ik later in het traject ‘Shit, weer verkeerd gemikt. Kun jij het even schoonmaken.’ Gelukkig maakte de stoere vent met liefde alles weer schoon.

Tot hij het zat was en op zoek ging naar een oplossing. Waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds zielsgelukkig mee ben. Binnen onze relatie schaam ik mij echt nergens meer voor. Of ik er blij mee ben…het hoefde niet voor mij. Ik houd wel van een beetje privé. Ik schaam mij er niet meer voor.

.
8. Aan huis gekluisterd

Ik denk dat ik voorzichtig kan concluderen dat een groot deel van Nederland ervaren heeft hoe het is om aan huis gekluisterd te zijn. Zelf zit ik inmiddels al bijna twee jaar aan huis vast. Mede door de lockdown en daarna door de operatie. En voorlopig blijft dat helaas ook nog even zo. Natuurlijk ga ik er liever op uit, stap ik op mijn fiets of in mijn auto als ik wil. Maar het niet verder komen dan ons huis, tuin en een straal van 2,5 km om ons huis went. Niet weg kunnen heeft mijn creativiteit aangewakkerd en ik werd verplicht om mijzelf op een andere manier te (her)ontdekken. En tot op heden heb ik mij echt nog geen moment verveeld. Makkelijk? Nee. Wel een mooie ontdekkingsreis.

.
9. Wie was ik en wie ben ik nu.

En met die ontdekkingsreis bedoel ik het herontdekken van mijzelf. Wie ik was voor de operatie ben ik nu niet meer. Dat wat ik het liefste deed kan niet meer. Mijn hardloopschoenen draag ik alleen om te wandelen. Mijn stadsfiets heb ik al een jaar niet meer gezien. Mijn bootcampvrienden heb ik alleen gezien om ze te groeten. Wat blijft er dan nog over? Wie ben ik dan nu en wat kan ik wél? Ik ben niet iemand om bij de pakken neer te zitten. Ik baal twee weken flink van wat ik allemaal niet meer kan en zet daarna alles op alles om in de toekomst zoveel mogelijk wel weer te kunnen.

In plaats van Bootcamp doe ik yogaoefeningen. In plaats van fietsen stap ik nu op de hometrainer. En dankzij onze nieuwe oven heb ik het bakken weer opgepakt. Een oude hobby waar ik nu nog steeds of weer blij van word.

.
10. Zelf het leven leuk maken.

En dan sluit ik graag af met de belangrijkste les die ik niet vergeten was, maar nu extra duidelijk werd. Wat er ook gebeurt, hoe zwaar het leven ook is. Je moet het voor jezelf leuk, draaglijk en uitdagend maken. Een ander doet dat niet voor je. Als iemand tegen mij zegt hoe knap die persoon het vindt hoe ik hier mee om ga, weet ik nooit zo goed te reageren. In mijn ogen kan ik niet anders, dan kijken wat ik wél kan. Dat elke keer een beetje uit te bouwen. Te genieten van de dingen die wel kunnen, dankbaar te zijn van de lessen die ik hierdoor geleerd heb en zelf het leven leuk te maken.

En dat is wat ik jou ook graag mee wil geven: kijk eens wat meer naar de dingen die wel kunnen, die je wel hebt op de momenten dat je het zwaar hebt.
Heb jij ooit iets ingrijpends meegemaakt waar je achteraf dankbaar voor bent, omdat het je zoveel geleerd heeft? Ik hoor er graag over.

.
Een S-Toure (stoere) groet,

Foto: Sasint – Pixabay

.