Film: The Wistler
“Als voorproefje op het komende International Film Festival Rotterdam (IFFR) vertonen we alvast een van de films die op het IFFR te zien is. Kun je die alvast van je watchlist afstrepen!” Het was de aankondiging die ik las over de film The Whistlers. Een film die meerdere nominaties ontving op internationale filmfestivals. Uit ervaring weet ik dat het IFFR prachtige films vertoont. Ook dit jaar is de keuze enorm. Dus een mooiere gelegenheid om in de stemming te komen voor het IFFR was er niet.
.
De introductie van de film
De film werd ingeleid door een journaliste van De Filmkrant. Ze gaf achtergrondinformatie over de filmmaker, Roemenië en het genre. Ik heb hier geen aantekeningen van gemaakt en om eerlijk te zijn, zei het mij ook niet zoveel. Ik kende de filmmaker niet, had geen eerdere films van hem gezien, maar daar komt nu wel verandering in. Gelukkig vond ik wel extra informatie over de filmmaker op de website van IFFR. Ook herkende ik de situaties die de filmkrantjournaliste ons vertelde over de film. Zo heb ik toch nog wat geleerd.
.
Het verhaal: The Whistlers
Cristi, een omkoopbare Roemeense politieagent gaat naar het Canarische eiland La Gomera. De maffia met wie hij samenwerkt leert hem daar de fluittaal Silbo. Een fluittaal die eeuwen geleden op het eiland is ontstaan en grote afstanden kan overbruggen. Ideaal om geheime informatie uit te wisselen als hij terug is in Boekarest. Maar zowel zijn meerderen als de criminelen met wie hij samenwerkt ruiken onraad. Wie kan hij nog vertrouwen? De mooie Gilda, een femme fatale uit het boekje?
.
Terug in de tijd
De beelden zouden minimalistisch zijn en dat was het ook. Voor mijn gevoel was ik ineens in de jaren ’70 beland. Zowel het meubilair, de kleuren van het beeld en de manier van filmen. Wat ook opvallend was waren alle sigaretten die gerookt werden. Ik ben zelf nog nooit in Roemenië geweest. Ik kan daardoor niet beoordelen of de tijd daar heeft stilgestaan of dat het de keuze was van de filmmaker. Ik geloof wel dat corruptie veelvoorkomend is in Roemenië. Het is ook een terugkerend onderwerp in zijn films.
.
De Roemeense filmmaker
De filmmaker is Corneliu Porumboiu. Hij was een van de belangrijkste leden van de Roemeense New Wave die in de jaren 2000 ontstond. Zijn stijl van films kenmerkt zich door scherpe portretten van een samenleving die overgaat van communisme naar kapitalisme. Zijn nauwkeurige waarneming van de realiteit en minimalisme vind ik in deze film zichtbaar. Bij The Whistlers wilde hij spelen met het concept camera. Niet als een instrument dat een verhaal vertelt, maar als een observatiemiddel. In mijn ogen zeer geslaagd.
.
De muziek ter ondersteuning
Ik vind de film heel mooi gefilmd. Het verhaal is bijzonder en wordt goed ondersteund door de muziek. Ondanks dat operamuziek niet mijn smaak is en ik er wat kribbig van werd, paste het er perfect bij. De muziek is zorgvuldig uitgekozen en minimaal aanwezig. Maar het maakte het verhaal wel compleet. In de film wordt gevraagd of de LP met opera uit mag. Het antwoord daarop is dat ze hun bezoekers een goede muzieksmaak willen bijbrengen. Het werkte bij mij dus niet.
.
De taal bepaalt de vertelstructuur
In het interview met Corneliu Porumboiu lees ik dat de fluittaal de vertelstructuur bepaalt. De film wordt verteld aan de hand van een flashback structuur. “Had ik The Whistlers chronologisch verteld, dan was de fluittaal pas halverwege geïntroduceerd. Het gaat over een man die het Silbo nodig heeft om iets slechts uit te halen.” Zelf vind ik taal belangrijk. Je hebt het nodig om goed te kunnen communiceren. Des te leuker vond ik het om te lezen dat het niet het verhaal was dat de vertelstructuur bepaalt, maar de taal.
.
The Guardian omschrijft de film als “een elegant en stijlvol vervaardigd stuk entertainment.” Dus als je opzoek bent naar zulk entertainment, dan raad ik je deze film zeker aan.
Wil je het hele interview met de Roemeense filmmaker Corneliu Porumboiu lezen? Dan kan dat hier.
.
Een S-Toure (stoere) groet,
