Een familie-epos
Ik weet heel weinig van mijn familiegeschiedenis. Mijn opa en oma van Indische kant waren vlak voor en vlak na mijn geboorte komen te overlijden. Over de oorlog werd niet gesproken, over hun tijd in Indonesië werd minimaal gesproken en zo komt het dat niemand echt onze familiegeschiedenis kent. Mijn tante zei altijd ‘ik ga het uitzoeken en op papier zetten.’ Maar dat is nogal wat en in de loop van de tijd veranderen waarheden in waarheden die het beste passen.
Advies van een tante
Het was een tante, andere kant van de familie, die me vertelde over het boek “Het achtste leven (voor Brilka) geschreven door Nino Hatatischwili. Het zou een gigantisch boek zijn. En dat was het ook, qua verhaal en fysiek met zijn 1270 pagina’s. Het is een monumentaal, tolstojaans familie-epos dat zes generaties omschrijft tussen 1900 en nu, volgens de omslag.
Nitsa woont in Berlijn en vertelt op meeslepende wijze, met humor en ironie de dramatische geschiedenis van haar familie en die van de ‘rode’ twintigste eeuw. Een cruciale periode in de Europese geschiedenis, met de opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, het wegvallen van het IJzeren Gordijn en de perestrojka.
Vechten voor familie, vaderland en jezelf
De familiegeschiedenis van deze tolstojaanse familie bestaat uit oorlogen, trauma’s, aannames en veel vechten. Vechten voor hun vaderland, vechten voor hun familie en vechten om te overleven. In elk hoofdstuk ga je dieper in op het leven van een familielid, terwijl het verhaal doorloopt. Zo lees je in het ene hoofdstuk dat de zus gescheiden is van haar broer. In het hoofdstuk van de broer lees je wat hij deed op het moment dat hij niet bij zijn zus was.
Indrukwekkend geschreven
Zo lees je van zes generaties hun verhaal en vormt dat samen een complete familiegeschiedenis. Het is indrukwekkend hoe het geschreven is. Hoe alle verhalen individueel een begin en eind hebben en dat gecombineerd in het complete grote verhaal: het familie-epos. 1270 pagina’s lang was ik geboeid in deze familie, wilde ik weten hoe het ze vergaan was. Nitsa schreef dit verhaal voor haar nichtje Brilka, zodat zij de familiegeschiedenis leert kennen.
Leren van deze familiegeschiedenis
Maar ik leerde ook van deze familiegeschiedenis. Het leerde mij hoe belangrijk het is om open te staan voor elkaars zienswijze, overtuigingen en behoeftes. Hoe belangrijk het is om met elkaar te communiceren. Ik zag in hoe je door overtuigingen de verkeerde beslissingen kan nemen. Omdat je denkt een geliefd persoon daarmee te helpen, terwijl die persoon behoefte heeft aan iets heel anders. En hoe trauma’s zo heftig kunnen zijn dat het je de mond snoert.
Fictie en toch zo echt
Is het iets dat nieuw voor me is? Nee, natuurlijk niet. Mijn opa en oma spraken niet over de oorlog, niet meer over hun geliefde land. Trauma’s die nooit meer bij hun weggingen, overtuigingen die doorgegeven werden. En nu las ik er gedetailleerd over bij een andere familie. Realiseerde ik wat voor impact het heeft en las ik over hoe dat een familie volledig kan ontwrichten. Dit familie-epos is fictie en tegelijkertijd zo echt.
Blijf communiceren met elkaar, sta open voor elkaars zienswijze, overtuigingen en ideeën. Ik denk dat daarmee de wereld iets mooier wordt. En hou je van lezen? Dan is dit boek zeker een aanrader!
Een S-Toure (stoere) groet,
